ไออุ่น กรุ่นกาแฟ Part 2

การเดินทางของคนเรา ทุกคนย่อมต่างกันเสมอ
บางคนต้องออกเดินทางไกลเพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่างที่เค้าคิดว่าไช่
บางคนแค่นั่งอยู่นิ่งๆเค้าก็รู้ว่าเค้าต้องการอะไร
แล้วคุณเป็นแบบไหน ต้องการอะไร
เป็นคำถามที่ผมเฝ้าถามกับตัวเอง

เหลือบมองดูแก้วกาแฟที่ว่างเปล่า
ความเป็นจริงเราแค่เดินไปชงไหม่ มันก็จะเต็มแก้ว
แต่ถ้าเป็นชิวิตของคนเราที่มันว่างเปล่าหละ
คุณจะทำยังงัย.................

สิ้นสุดเวลาแห่งการดื่มด่ำกาแฟยามเช้า
ผมตระเตรียมข้าวของเพื่อเดินทางอีกครั้ง
คงเป็นการเดินทางเพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่างเช่นเคย
แต่ครั้งนี้จุดหมายมันช่างชัดเจน
ผมเห็นหน้าคนๆหนึ่งตลอดเวลา
คงต้องกลับไปหาเธอซะที
หลังจากที่ห่างหายกันมานานแสนนาน

การเดินทางสู่จุดเริ่มต้น '' แม่ครับ ผมคิดถึงแม่จังเลย ''

กำหนดการอุปสมบช 1 เมษายน ถึง 19 เมษายน [2556]

@smallroom
saraburi ,thailand
26'01'2013@09:07

ไออุ่น กรุ่นกาแฟ Part 1

และแล้วการใช้ชีวิตกับขวดเหล้า ก็คงจะจบลงซะที
เมื่อผมตื่นเช้าขึ้นมากับเสียงเพลงลูกทุ่งเบาๆเคล้าคลอเสียงนกร้อง
ผมเดินมาเปิดประตูหลังบ้านรับแสงอาทิตย์ยามเช้า
หลังบ้านติดทุ่งนา บรรยากาศสวยงามแบบบ้านๆที่ค่อนข้างจะรกแล้ว
ผมไม่ได้เปิดประตูหลังบ้านมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย

การได้ทดลองใช้ชิวิตอยู่คนเดียวมาซักพักหนึ่งแล้ว
กับงานและเพื่อนฝููงและขวดเหล้า.......
มันเหมือนกับผมต้องการอะไรซักอย่างที่ผมเองยังคงไม่แน่ใจ
การใช้ชีวิตเพียงลำพัง กับตัวเองซักระยะหนื่ง
ผมก็เริ่มรู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไร

เดินมาหยิบแก้วกาแฟแล้วเทน้ำร้อนลงไปในแก้วที่มีกาแฟกองอยู่ก้นแก้ว
ไอกรุ่นกาแฟยังคงเป็นสิ่งที่น่าหลงไหลอยู่เสมอสำหรับผม
ผมว่ากาแฟจิบแรกของวันทำไห้ผมคิดถึงคนๆหนึ่งเสมอ
ผมจึงชอบที่จะลุกขึ้นมาดื่มกาแฟยามเช้าเสมอ
นี่คงเป็นเหตุผลที่ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

ผมว่าเวลาที่เราอยู่คนเดียวเราเหมือนจะมีความสุขกับตัวเองนะ
ใช้ชิวิตไปแบบช้าช้า เรื่อยเรื่อย......
ง่วงก็นอน หิวก็กิน อยากไปไหนก็สามารถไปได้ทุกที่ ที่เราอยากจะไป
แต่การไปไหนมาไหนคนเดียวก็อาจจะมีเพื่อนคนหนึ่งคอยติดตามเราเสมอ
'' ความเหงา ''

หลังจากที่ดื่มกาแฟแก้วแรกของวัน ก็เป็นอย่างเคย
ผมปล่อยจินตนาการล่องลอยไป
ภาพเดิมๆ คำพูดเดิมๆ ก็ย้อนกลับมาหา
ผมว่ากลิ่นของกาแฟยามเช้าเป็นกลิ่นของความสุขโดยแท้
'' ผมคิดถึงคุณนะ ''

@Smallroom
Saraburi ,Thailand
24 Jan 2013 ,20:24

วันที่เคยมีเธอ

วันที่เคยมีเธอ



เปิดตามองออกไปรอบกาย
ในทุกวันที่เหมือนจะมีความหมาย

ยาวนานจิงๆกับการทำใจ แสนยาวนาน
สิ่งสุดท้ายที่เราเห็นกัน เหมือนมันจะงดงาม

กาลเวลาทำความรู้สึกเปลี่ยน
แต่ใจฉันยังเต็มเปี่ยมด้วยความหวังดี
คงยังแอบส่งมันไปหาเธอ
แต่เหมือนเธอไม่เคยเห็นมัน

ขอบคุณกาลเวลา อันแสนยาวนาน
ที่ช่วยรักษาจิตใจอันอ่อนโยนของเธอได้
ขอบคุณกาลเวลาอันแสนยาวนานเช่นกัน
ที่ช่วยดูแลความรู้สึกที่ดีของฉันไว้เสมอ

ที่มันไม่เคยเปลี่ยน
ทุกๆวันที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังดี
ขอบคุณจริง กาลเวลา

Valentine Day 2012
Saraburi, Thailand

การกลับมาของเธอ

การกลับมาของเธอ

เวลาที่เราจากกัน มันแสนคุ้มค่าเหลือเกิน
ความทุกข์ ความเศร้า ที่แสนยาวนาน
ฉันเต็มอิ่มซาบซึ้งซะเหลือเกิน
ตอนแรก ฉันขอขอบคุณที่เธอจากไป หัวใจฉัน

ในวันเวลายาวนาน ฉันคิดว่าฉันรักเธออ
มีถ้อยคำมากมายเหลือเกินที่อยากเอ่ย
ดวงใจฉันแสนเส้า สุดฝืนในชิวิต
แต่วันนี้เธอกลับมา

เธอรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนที่จะลืมเธอ
โอ้เธอคนดี การกลับมาครั้งนี้มันทำร้ายฉันนะที่รัก
อยากบอกไห้เธอกลับไป
แต่ใจฉันทำไม่ได้.....................

ทำไม่ได้เหมือนวันที่ใจฉันบอกไห้ลืมเธอ ที่รักของฉัน

เสียงจากเศษใบไม้

เสียงจากเศษใบไม้........



เสียงสายลม พัดผ่านไป
ฝุ่นกับเศษใบไม้ ปลิวล่องลอย
สายลมช่างพัดอย่างหงอยเหงา
กับต้นฤดูหนาว เปลี่ยวปล่าว

ผมยืนมอง คล้อยตามสายลม
จนสิ้นสุดการเคลื่อนไหวของใบไม้
ใบไม้กระจัดกระจาย เปลี่ยนตำแหน่ง
เหมือนเช่นเรา..........

ที่นี่ไม่มีเธอ อย่างเช่นเดียวกับ ที่นั่นก็ไม่มีฉัน
ความคิดถึงปลิดปลิว ตามเศษใบไม้
มันจะจบลงตรงไหน
มันจะเหมือนใบไม้เหรอ

ร่วงหล่นลงมายังพื้นดิน
อยากถามใบไม้ ว่ารู้สึกอย่างไร
ถ้ามันตอบได้ คงบอกว่า
อยู่ที่สายลม จะพัดไป
ให้มันไกล้ หรือ ไกล จากความคิดถึง แค่นั้นเอง...........

22-11-2011
saraburi,thailand

เงียบ เงียบ

เงียบ...เงียบ......




สายลมพัดผ่านตัวเราไปอย่างเงียบเงียบ
เส้นผมปลิวพริ้วผ่านใบหน้าไปอย่างเงียบเงียบ
ทุกอย่างผ่านไปอย่างเงียบเงียบ
สิ้นเสียงความงียบ เราลุกขึ้นมอง

รอบกายช่างเงียบงัน
คนรอบกายหายไปอย่างเงียบเงียบ
เรายืนอึ้งเฝ้ามองความเงียบ
เงียบจังเลย.......................

ความเงียบนี้จะอยู่อีกนานไหม
เราเฝ้าถามตัวเอง
พลันหันหลังกลับ เดินสวนทางผู้คนมากมาย
ดูเหมือนวุ่นวาย แต่มันก็เงียบ
หรือชีวิตเราจะเงียบงันเช่นนี้
ล่าสุดที่เราได้ยินเสียงความวุ่นวาย
คือก่อนสายลมวูบนั้น มันพัดผ่านไป ไปอย่างเงียบเงียบ
เราเหมือนสูญเสียการได้ยินไป

ผ่านสายลมวูบใหญ่นั้นไป เสียงเริ่มกลับมา
ค่อยๆชัดเจนขึ้นทุกที ทุกที
เมื่อความเงียบงันจางหาย
เราเริ่มเข้าใจว่า การได้ยินช่างมีค่าจริงจริง

สิ่งที่เหลืออยู่คือความทรงจำ อันแสนเงียบงัน
เรายังแอบคิดถึงเสียงแห่งความเงียบนั้น
และเฝ้าคิดเสมอว่า สายลมคงหวังดี กับเราทั้งสองคน
จึงได้พัดพาให้เราจากกันไปอย่าง เงียบ เงียบ.............

smallroom309
3/07/2011
8:27
Saraburi, Thaiand

เรื่องของฝุ่น

...................เรื่องของฝุ่น

เราบางคน ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ........
เราบางคน ไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ.......
และเราทุกคน อยากทำในสิ่งที่เราอยากทำ.........

ผมคนหนึ่งคิดอยู่เสมอ ว่าผมอยากทำอะไร
แต่ในเศษเสี้ยวของความคิด เราก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ความรู้สึก อาจเป็นแค่เรื่องสมมุติ หากเราเปรียบเทียบมันกับความจริง
เราทุกคนมีจุดของเราเองที่ต้องยืนอยู่

สายลมเพียงแผ่วเบา ไม่อาจทำเราล้ม
แต่อาจพัดพาฝุ่นมาเข้าตาเราได้
มันอาจเจ็บปวด จนเสียน้ำตา
แต่ซักพักมันก็จะหายไป

แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่า ยามเมื่อลมพัดผ่านตัวเราไปเมื่อได
เราจะยังจำฝุ่นเหล่านั้นได้เสมอ แม้เพียงแผ่วเบา
ผมว่าฝุ่นคงมีความสวยงามอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย
ไม่อย่างนั้นเราคงไม่ฝืนลืมตาเพื่อที่จะมองเห็นมัน
เพื่อที่จะรับรู้ถึงความเจ็บปวด...ที่....อาจจะสวยงาม

...

24-01-2011 >>> 11:57