เงียบ เงียบ

เงียบ...เงียบ......




สายลมพัดผ่านตัวเราไปอย่างเงียบเงียบ
เส้นผมปลิวพริ้วผ่านใบหน้าไปอย่างเงียบเงียบ
ทุกอย่างผ่านไปอย่างเงียบเงียบ
สิ้นเสียงความงียบ เราลุกขึ้นมอง

รอบกายช่างเงียบงัน
คนรอบกายหายไปอย่างเงียบเงียบ
เรายืนอึ้งเฝ้ามองความเงียบ
เงียบจังเลย.......................

ความเงียบนี้จะอยู่อีกนานไหม
เราเฝ้าถามตัวเอง
พลันหันหลังกลับ เดินสวนทางผู้คนมากมาย
ดูเหมือนวุ่นวาย แต่มันก็เงียบ
หรือชีวิตเราจะเงียบงันเช่นนี้
ล่าสุดที่เราได้ยินเสียงความวุ่นวาย
คือก่อนสายลมวูบนั้น มันพัดผ่านไป ไปอย่างเงียบเงียบ
เราเหมือนสูญเสียการได้ยินไป

ผ่านสายลมวูบใหญ่นั้นไป เสียงเริ่มกลับมา
ค่อยๆชัดเจนขึ้นทุกที ทุกที
เมื่อความเงียบงันจางหาย
เราเริ่มเข้าใจว่า การได้ยินช่างมีค่าจริงจริง

สิ่งที่เหลืออยู่คือความทรงจำ อันแสนเงียบงัน
เรายังแอบคิดถึงเสียงแห่งความเงียบนั้น
และเฝ้าคิดเสมอว่า สายลมคงหวังดี กับเราทั้งสองคน
จึงได้พัดพาให้เราจากกันไปอย่าง เงียบ เงียบ.............

smallroom309
3/07/2011
8:27
Saraburi, Thaiand