น้ำท่วมผืนฟ้า
ก้มลง มองผืนน้ำที่นองเอ่อ ล้นพื้นดิน
แปลกใจเห็นท้องฟ้าจมอยู่ใต้น้ำ
ตกต่ำถึงเพียงนี้ หรือท้องฟ้า
สายลมพัดแรงเหลือเกิน
ผมเห็นสายน้ำพริ้วไหว แล้วท้องฟ้ากลับหายไป
ก้มมองดูอีกครั้ง เศษใบไม้กลับปิดบังท้องฟ้า
แค่เพียงฝ่ามือทำเอาฟ้ามืดสนิท
ผมเอามือหยิบเศษใบไม้ขึ้นมา พลันท้องฟ้าใสสว่าง
แท้จริงเป็นเช่นรัยกันหนอ
สัมผัสซึ่งสายน้ำ เวียนวนว่ายต่อไป
ใครเล่าจะหมุนตามทันซึ่งกระแสน้ำ
สายลมเปลี่ยนทำเอากระแสน้ำวกวน
แค่เพ่งมอง ยังมึนงง
ผมเฝ้าตระหนักถึงสิ่งเหล่านั้นอยู่
พอเสียทีกับการก้มมอง แหงนหน้าขึ้นมา
ผมเจอโลกปัจจุบัน ท้องฟ้ายังคงสูงสง่า ท้าทายสายลม
โลกมึดมิด ผืนฟ้าจมน้ำ นั้นเราคิดไปเอง
จ้องมองไปข้างหน้า ท้องฟ้าสุดแสนไกล บรรจบกับผืนน้ำ
แต่มันไม่เคยเลยแม้แต่จะคิดที่จะ ''จมน้ำ''
